Toen FC Liverpool op 1 juni de Europese troon besteeg, had Jürgen Klopp op de cabinetafels moeten dansen alsof hij losgelaten was. Hij viert het met zijn spelers, laat het varken uit, en kanaliseert eindelijk de druk van een heel seizoen in een bruisend feestje. Eigenlijk.
“Op het moment dat we de Champions League wonnen, hebben we niet samen vieren in de kleedkamer,” Klopp keek terug op de 2-0 overwinning op Tottenham in Madrid in een exclusief interview met SOCCERSCORE en Goal, zeggen: “Het was niet dat ik dat niet wilde. Maar ik was gewoon te uitgeput”.
Pas later, volgens de 52-jarige Duitser, zag hij de foto’s van de overwinningsfeesten van zijn spelers op TV. “Ik hoorde dat allemaal maar een paar meter verderop in de cabine van de bus. Ik was helemaal klaar – en toch: “Toen ik daar zat, was ik echt blij voor de jongens.
Een van de belangrijkste onderdelen van de weg van de Roden naar de Europese kroon was teamgeest. Volgens Klopp was deze laatste ontstaan uit tegenslagen zoals het laatste faillissement van Real Madrid een jaar eerder.
“In elke relatie, elke vriendschap, elke relatie met een collega op het werk of wat dan ook, is het altijd cruciaal hoe het is als het niet zo goed gaat. En deze momenten hebben ons steeds dichter bij elkaar gelast”, benadrukt Klopp. “We verloren de finale, zelfs drie finales. En de jongens konden elkaar nog steeds in de ogen kijken”.
Klopp is vooral onder de indruk van de ontwikkeling die het team heeft doorgemaakt sinds zijn aantreden in Liverpool in oktober 2015: “Toen ik hier kwam, zei ik dat niemand dit team leuk vindt, zelfs niet het team zelf,” zei hij lachend. “Dat was de realiteit, maar vandaag de dag is het totaal anders. Het gaat over ontwikkeling, over tijd, over het geduld dat je hebt met de jongens.
Mentaliteit was altijd een van de magische woorden in Klopps kosmos. Een mentaliteit zonder welke het nooit mogelijk zou zijn geweest om in de halve finale tegen FC Barcelona een inhaalslag te maken. Klopp legt hier ook zijn aanpak uit met het collectieve idee: “Hoe lang kan ik me met één vinger aan de rand van een berg vasthouden als ik er alleen maar mijn eigen leven mee wil redden? Ik weet het niet, misschien tien seconden? Maar als ik mijn zoontje bij me had, kon ik daar waarschijnlijk drie dagen blijven hangen. Tenminste in mijn verbeelding. Ik zou het voor hem doen, niet voor mezelf”.
Hoe meer je je je realiseert, hoe meer Klopp uitlegt wat je voor andere mensen doet, hoe makkelijker het is om grenzen te overschrijden. “En mijn jongens hebben dat talent,” legt hij uit. “Ze zouden vier jaar lang voor elkaar aan de rand van de berg blijven hangen, zonder twijfel. Een houding die de voormalige BVB-coach bewust inoculeert: “Als een speler geen voetbaltalent heeft, kan ik hem niet in een geweldige speler veranderen. Maar de mentaliteit, denk ik, is iets dat alle mensen in zich hebben.”.
Het onderwerp ontwikkelingspotentieel speelde ook een grote rol bij de transfers die Liverpool onder Klopp maakte: “We hadden maar twee nieuwkomers waar we dachten: ‘Oké, ze moeten een absoluut schot in de roos zijn’. Dat was Ali (Alisson Becker, red.) en Virg (Virgil van Dijk, red.).”. Voor Giorginio Wijnaldum bijvoorbeeld, die in 2016 uit Newcastle kwam, of Andy Robertson, die in 2017 uit Hull werd weggehaald, was het anders: “Ze waren net gedegradeerd en kwamen naar Liverpool. Ze waren gemakkelijk voor ons te krijgen, maar geen duidelijke transfers voor het publiek. We moesten werken met deze spelers, met alle van hen”.
Op 1 juni in de Wanda Metropolitano in Madrid waren zowel Wijnaldum als Robertson in Liverpool’s start elf. En waren later ook in het midden, met de overwinningswoede in de cabine, de Klopp gemist. “Ik wil niet meer dezelfde dingen doen als in mijn jeugd, ik wil niet meer overal middenin zitten”, zegt hij. Dus nam hij een korte pauze. Waarschijnlijk het mooiste moment van zijn coachingcarrière tot nu toe.
