Tottenham Hotspur staat in de halve finale van de Champions League tegen Ajax Amsterdam (dinsdag om 21.00 uur live op DAZN) en beleeft misschien wel de spannendste tijd sinds het begin van de jaren zestig. In die tijd domineerde Tottenham het Engelse voetbal onder de legendarische coach Bill Nicholson met een nieuwe speelstijl.
Ze noemden hem “de geest”, en ze deden het om een aantal redenen. Er is, als, zijn gezicht. Het keek altijd bleek en saai toen hij eens paste over het gazon van de Witte Steeg van het Hart en ontsproot en liep. Hij deed het ook spookachtig, hij zag altijd spelsituaties vroeger dan iedereen. “Het was onopvallend en zo moeilijk te vangen als water,” zegt Julie Welch tegen SOCCERSCORE. Als een Spurs biograaf, journaliste en auteur van verschillende boeken, moet ze het weten.
Het was 21 juli 1964, toen een bijnaam werkelijkheid werd. John White werd de Ghost of White Hart Lane. Het was de eerste dag van de seizoenvoorbereiding, gemakkelijke oefeningen en natuurlijk de teamfoto. Wit was onderbenut, hij ging vervolgens om te tennissen met een teamgenoot en had nog steeds niet genoeg.
Alleen ging hij naar de golfbaan en speelde zijn ronde. Langzaam maar zeker werd de lucht donkerder, het begon te regenen, te donderen en te flitsen. Wit zocht zijn toevlucht onder een boom. De bliksem trof hem en sloeg hem. Wit was direct dood. Hij was pas 27 jaar oud.
Met zijn tragische einde van zijn leven, een tijdperk van Tottenham Hotspur, het tijdperk van Tottenham Hotspur, eindigde op hetzelfde moment. In de zomer van 1964 was Tottenham zowel glamoureus als verwend voor succes.
In 1961 won de Spurs de Double, de eerste Engelse club van de 20e eeuw. In 1962 wonnen ze opnieuw de FA Cup en bereikten ze voor het eerst en de enige keer dit seizoen de halve finale van de hoofdklasse. In 1963 werden ze de eerste Britse club die een Europese competitie won met de European Cup Winners’ Cup. De Spurs waren de vlaggenschipclub van Engeland.
Maar toen werden de Spurs een stimulans en van jaar tot jaar alleen nog maar meer stimulans. Het is een bijvoeglijk naamwoord dat Tottenham’s chronische en merkwaardige mislukking op het cruciale moment beschrijft. Misschien begon alle tragedie wel met de dood van White. Zijn ondergang was zeker de “ultieme stimulans om deze planeet te verlaten”, schreef zijn zoon Rob later. Toen zijn vader stierf, was hij een paar maanden oud. Hij heeft zijn vader en zijn team nooit zien spelen. Hij kent alleen de sporen van de sporen.
In de decennia die volgden, hebben de Spursy Spurs meestal de opmerkelijke, soms spectaculaire speelstijl van hun voorouders behouden. Maar ze hebben hun vastberadenheid en de honger naar succes van het grote team verloren.
Toen het grote team opgroeide, was hun spirituele vader al lang dood. Zijn naam was Peter McWilliam en hij creëerde “The Spurs Way” als een Tottenham trainer in het interbellum. Zijn motto was “pass and move”. De Spurs speelden op het vasteland van Europa en helemaal niet Brits. “Het was niet helemaal tiki-taka maar eerder snel en vloeiend”, zegt Welch.
Trainer Artur Rowe ontwikkelde na de oorlog de spelfilosofie verder, nu waren de modewoorden “pass and move” en “push and run”. Een fijne afstemming van stijl die zelfs een onopvallende verdedigende speler deed en absorbeerde. Zijn naam is Bill Nicholson.
Nicholson was 16 jaar oud toen hij de lange reis van zijn huis in het noordoosten van Engeland naar de metropool Londen maakte, alleen en met de nachttrein. En dit, “hoewel ik niet eens precies wist waar Tottenham was”. Nicholson vond echter, overtuigd tijdens zijn proefopleiding, een nieuw thuis in Londen en zijn roeping in de Spurs.
