Sebastian Rode had lange tijd geen lol meer in het voetballen, omdat de vervangende banken van Bayern München en Borussia Dortmund of zijn lichaam hem in de weg stonden. Sinds zijn terugkeer naar Eintracht Frankfurt in januari jl. is de afschrijving weer tot bloei gekomen. Dat hij daar niet alleen zelf profijt van heeft, werd op zijn laatst duidelijk met de European League Coup of Hesse tegen Benfica Lisbon.
Sebastian Rode wilde de hele wereld omarmen. De grote held van de volgende Frankfurtse grap in de Europa League na de grote hoppingpartij voor de noordwestelijke bocht begon te praten over “endorfines”, gelukshormonen. Alsof hij op weg naar de catacomben nog een reep chocolade uit zijn sok had getrokken en die had gegeten. Maar dat was na vanavond niet meer nodig.
Zijn doel om 2-0 te halen, wat Eintracht hielp om voor het eerst sinds 1980 de halve finale van de Europacup te bereiken, was genoeg voor hem om de journalisten met een brede grijns te ontmoeten.
Het was immers “een zeer belangrijke poort”, aldus Rode. “Ik ben ongelofelijk blij”. Een betere tijd dan de 67e minuut in de tweede etappe tegen Benfica Lisbon kon na iets meer dan vijf en een half jaar niet gekozen zijn voor zijn eerste Eintrachtdoelpunt.
De verdedigende middenvelder scoorde als laatste tegen FV Illertissen in de eerste ronde van de DFB Cup op 4 augustus 2013. “Hij was zo gewild”, lachte Rode na afloop om zijn allesbehalve massale, maar precieze schot van 16 meter in de rechter benedenhoek, “Ik kon het zelf nauwelijks geloven toen hij naar binnen ging”.
Meestal is Rode verantwoordelijk voor het vuile werk in het spel zonder de bal. Omdat hij opnieuw goed werk leverde tegen de Portugezen, zij het met een of twee eigenaardigheden zoals zijn “Flugkopftackling” in de laatste fase, was hij naast de ijverige Filip Kostic en de Fransman Simon Falette de beste speler in Hessen.
In het begin van het jaar, toen Eintracht het in bruikleen van de BVB losmaakte, zouden maar weinig mensen hebben gedacht dat Rode dit zou kunnen doen. De scepsis over de fysieke problemen van Rodes in de afgelopen jaren verspreidde zich zelfs onder de aanhangers van de SBU. De 28-jarige had immers de fysiotherapeuten van zijn vorige verenigingen bezocht of de bank vaker opgewarmd dan op het veld.
Maar soms zijn het deze onverwachte toevalligheden die het voetbal zo bijzonder maken. In het geval van Rodes heeft dit misschien niet zozeer te maken met voetbal, maar met wat hem omringt naast het gras. Het is duidelijk dat ze hem in München en Dortmund niet de beschutte omgeving konden bieden die zijn hartclub uit het hart van Europa hem kan bieden. Voor Rode, die in de buurt van Darmstadt is opgegroeid, is Eintracht ook een stukje thuis, een stukje genegenheid, een stukje liefde. Ze laat endorfine in hem vrij. De fans zijn dol op hem.
“Ik ervaar alles ongelooflijk intens. Ik ben blij dat ik weer op het veld kan staan, dat ik letselvrij ben, dat ik het vertrouwen heb van de coach, de club en de hele regio hier. Ik denk dat je dat op het veld kunt zien,” zei hij na zijn beste wedstrijd sinds zijn terugkeer naar de Main. Zijn collega’s waren blij met hem. “Tijdens de vergadering voor de wedstrijd sprak ik kort met hem en zei dat hij twee doelpunten moest scoren. Maar ik kan ook goed samenleven met een van hen,” zei Danny da Costa op verzoek van SOCCERSCORE en Goal met een knipoog.
Rode is een “super man” die doet zijn ding “uitstekende vanaf dag één”. “Ik heb nooit het gevoel gehad dat het Seb aan praktijk ontbrak,” zei da Costa. Anders zou die ene die door velen is afgeschreven niet zo belangrijk zijn voor de harmonie.
