Door de afwezigheid van de geblesseerde aanvaller Harry Kane werd Heung-Min Son de gevaarlijkste speler in Tottenham Hotspur. Met zijn dubbelspel tegen Manchester City speelde hij een beslissende rol in de voortgang van zijn team. De halve finale van de eerste etappe tegen Ajax Amsterdam in de Champions League mist hij echter geschorst.
Dat Heung-Min Son zich niet helemaal had gerealiseerd wat daar eigenlijk gebeurde, werd duidelijk in het Sky Interview na afloop van de wedstrijd. Zoon grijnsde en zei: “Ik kan me niet eens meer herinneren hoe de wedstrijd eindigde.”
Hij had veel gemist! Hij en zijn Spurs waren eindelijk verder, naar buiten, verder, verder, naar buiten en dan verder. De zogenaamde emotionele achtbaan werd in de derde minuut van de blessuretijd samengeperst, toen scheidsrechter Cüneyt Cakir en zijn VAR hun vermeende 5-3 overwinning na de jubelzang van City introkken. Maar ze herkende Fernando Llorente’s heup- en armdoel tot 3:4 20 minuten eerder.
Na het seizoen 1961/62 zit Tottenham nu voor de tweede keer in de halve finale van de eerste klasse in hun clubgeschiedenis. “Mijn spelers zijn helden,” zei coach Mauricio Pochettino beknopt. En een van de belangrijkste helden is Son, die een double-pack scoorde en verantwoordelijk was voor drie van de vier Tottenham doelpunten in het kwartfinale duel met City na 1-0 in de eerste etappe.
Maar hij wist natuurlijk niet dat Son ook een beetje een tragische held was. Deze epische strijd heeft waarschijnlijk niet alleen zijn kortetermijngeheugen geschokt, maar ook zijn lange-termijngeheugen. Hij was vergeten dat hij in de loop van de wedstrijd al twee gele kaarten had gezien – daarom betekent zijn derde tegen City een schorsing in de halve finale tegen Ajax Amsterdam. “Dat wist ik niet,” zei hij in het interview na afloop van de wedstrijd. Maar als dat zo is, “zeer, zeer triest,” natuurlijk.
Heel, heel triest, vooral voor zijn club. Want door de afwezigheid van de geblesseerde Harry Kane ontwikkelde Son zich onlangs tot de gevaarlijkste Tottenham-speler. Hij lijkt zelfs te genieten van de afwezigheid van de tribale spits. Wanneer Kane geblesseerd mist, is Son in topvorm. Zo was het met Kanes kort na de jaarwisseling de eerste Zwangspauze en zo is het nu weer. Zoon scoorde acht van zijn laatste negen doelpunten toen Kane niet op het veld stond.
Tegen de stad waren het de twee zo belangrijke uitgoals na de vroege achterstand, waarvoor Son slechts 131 seconden nodig had. Eerst drukte hij zich snel in, daarna draaide hij dromerig om. “De timing van de poorten was erg belangrijk,” zei Son. Hij had al in de eerste etappe en de openingswedstrijd van het nieuwe Tottenham Stadion tegen Crystal Palace het weekend ervoor gescoord.
Zoon scoorde dit seizoen 20 competitieve doelpunten, slechts één van zijn persoonlijke favorieten uit het seizoen 2016/17. In het kalenderjaar 2019 ontmoette Son elkaar al tien keer en dus meestal in Tottenham. Kortom, Zoon is in de vorm van zijn leven.
Maar hij is niet alleen belangrijk vanwege zijn doelen, maar ook vanwege zijn mentaliteit. Tegen de stad vocht hij tegen de op een na grootste duel van alle Tottenham-spelers. “We vochten weer,” zei hij, “en toonden een ongelooflijk karakter en vechtlust.” Vooral hem.
Zoon begon als tweede leider naast Lucas Moura, maar na een tactische verandering van een 4-4-2 met een diamant naar een 4-2-3-3-1, verhuisde hij in het midden van de eerste helft naar het linker middenveld. Hoewel hij minder snel in de gevarenzone verscheen, profiteerde Tottenham ook van zijn onstuitbare vastberadenheid om de bal links te winnen. Zoon is de sneltrein die de machinisten Christian Eriksen en Dele Alli het liefst met hun paspoort op reis sturen.
In de eerste etappe van de halve finale tegen Ajax is echter een nieuw plan nodig, daarna ontbreken de twee gevaarlijkste spelers van het team met de geschorste Zoon en de nog steeds gewonde Kane. De 34-jarige heup- en armdoelman Llorente moet het vanaf het begin beoordelen.
“We zullen plezier hebben”, is de zoon zeker, ondanks de moeilijke personeelssituatie. Hij heeft nu tijd om deze epische strijd tegen de stad aan te gaan. Toen hem eindelijk de vraag werd gesteld of het zelfs maar een spel was dat hij nooit zou vergeten, zei hij: “Ik denk het wel”.
Maar er is toch niet veel om te vergeten voor Son, want hij kon zich het meeste ervan niet eens herinneren direct na het laatste fluitsignaal.
