Alex Schlüter is gastheer van de finale van de Champions League voor DAZN tussen FC Liverpool en Tottenham Hotspur (live op DAZN vanaf 20.30 uur). Maar daarvoor kijkt hij terug op de gekste voetbalweek van het jaar, op tranen, kwade blikken en het pure geluk van een magische nacht in Anfield.
Het is deze typisch Engelse greenkeeper look die de map me geeft voordat het spel begint. Met DAZN hebben we net onze gematigde positie op Anfield Road ingenomen en ik zet mijn mobiele telefoon in de fotomodus. Social media, belangrijk tegenwoordig, is immers duidelijk.
Dus ik probeer een echt cool beeld te krijgen van het veld waar de halve finale van de terugwedstrijd tussen Liverpool en Barcelona over een paar minuten zal plaatsvinden. Ik kniel boven de grond, mijn mobiele telefoon net boven de grasmat – het enige wat ik nodig heb om het motief te versieren is het DAZN-logo van de microfoon, dat ik aan de zijlijn plaats.
Ik ben gewoon vergeten hoe heilig hun voetbalveld is voor de Britten. Het duurt een knipoogje naar de Liverpool map om me te herinneren met sobere woorden en een gezicht waarmee het gemakkelijk Buckingham Palace overdag kan bewaken. “Het spijt me, echt waar!” Mijn excuses. Verdomme, de sociale media worden toch al overschat.
Later op de avond zal de map weer naast me liggen. Hij zal zijn blik even losmaken van het speelveld en naar me kijken – met een glimlach die zoveel vertelt over de meest ongelofelijke voetbalavond in jaren. Hij zal tranen in zijn ogen hebben om al zijn geluk en enthousiasme. Het is gek wat voetbal je kan aandoen….
Nou, ik ben zelf niet bepaald de meest romantische man ter wereld. Er is meer dan één vrouw die dat nadrukkelijk zou bevestigen. En toch krijg ik nog steeds kippenvel met een paar dagen afstand als ik de foto’s van Anfield in mijn hoofd doorneem.
De juichende spelers van Liverpool, de verslagen held Leo Messi, de extatische Reds-fans. En het is precies deze map die door alle emoties uit zijn rol als strikte bewaker is gevallen. Op de tribunes werd het feest over de voortgang van de Roden zo wild dat onze expert Jonas Hummels op weg naar het speelveld minutenlang vast kwam te zitten in de lift.
De reden waarom geen enkele tv-kijker zich moest afvragen waarom ik alleen modergeerde? Tegelijkertijd schreeuwde het hele stadion een verbluffend mooi “Je zult nooit alleen lopen” en we hielden het simpelweg vast met de camera’s. Er was op dat moment toch niets om over te praten.
Alsof we de romantici na deze wedstrijd nog niet genoeg verwend waren – het was waanzin in Amsterdam toen Tottenham in de laatste seconden zijn plaats in de finale veroverde. Het was het hoogtepunt van een week dat ons er met al zijn kracht aan herinnerde waarom we zo van deze sport houden.
Hand op het hart van het voetbal, het is niet elke week. Een seizoen is lang en elk Anfeld-wonder wordt geëvenaard door minstens vijf doelloze trekkingen waarin ik het “tactisch waardevolle” kan bespreken met onze experts in de post-analyse. Maar uiteindelijk is dat precies wat het is. Je weet nooit wat je krijgt als je aan het begin van een voetbalavond de chocoladebox opent.
Komende zaterdag zal de doos bijzonder duur zijn. Het zegt finale. Liverpool vs. Tottenham klinkt als lekker eten, maar het kan nog steeds moeilijk worden. Maar het kan ook de volgende magische avond zijn die op ons wacht. Aan de voorwaarden zou aan beide kanten worden voldaan: Tottenham, het chronisch onderschatte team dat aan het einde van het seizoen nog steeds de erkenning kan krijgen die het verdient zonder iets nieuws te hoeven kopen, ondanks ernstige letselproblemen voor Kane en Co.
Aan de andere kant, de Roden, die slechts één wedstrijd in de Premier League verloren en nog steeds moest genoegen nemen met de tweede plaats. De Champions League titel zou alles goedmaken, vooral Kloppo. Zijn persoonlijke eindscore van zes nederlagen op rij schreeuwt gewoon om een happy end – zelfs de auteurs van Game of Thrones zouden dat niet verpesten.
Ze hebben bewezen dat beide teams in staat zijn om prachtige dingen te doen. De Spurs in Amsterdam, Liverpool in Anfield. Overigens heb ik uiteindelijk toch de foto van het speelveld genomen. Laat in de avond, net voor we vertrokken. De steward was nog steeds op zijn post, maar hij heeft echt zijn best gedaan om de andere kant op te kijken. In zo’n voetbalavond kunnen zelfs de meest Britse van alle wetshandhavers een oogje dichtknijpen.
